Nacht van West-Vlaanderen Torhout 20/06/2008

De organisatoren van de Nacht hadden beslist hun parcours van de 100km volledig te wijzigen. Het traditionele parcours naar de kust moest plaats ruimen voor een parcours in het brugse ommeland. Dit idee kon mij wel bekoren en dus was ik van plan de week na de 100km in Zingem opnieuw een 100km te stappen.

Mijn knie was nog niet volledig hersteld van vorige week en het was dus met een bang hartje dat ik de start nam in Torhout. Opvallend veel volk op de 100km namelijk 633 wandelaars. Na een minuut stilte voor de overleden atleet Tom Compernolle vertrokken we na de lopers voor onze 100km in een overbevolkt Torhout. Samen met de lopers trokken we richting Groenhove bos, waar we onze startstempel kregen. Bij het verlaten van het bos werden de 100km wandelaars alleen op pad gestuurd richting Veldegem en kwam de rust terug.

We werden over rustige wegen naar onze eerste stook bos geleid, namelijk het Plaisierbos. Na deze bosdoorsteek bereikten we al snel het centrum van Veldegem. We werden er subliem ontvangen, de fanfare verwelkomde ons en de inwoners applaudiseerden en riepen ons proficiat toe. Na 12km?

Na Veldegem bereikten we al snel de volgende bosstrook namelijk Merkemveld, die we volledig doorliepen. Bij het verlaten van het bos werden we een mooie dreef ingestuurd. Die mondde uit op hoeve Stragier in Loppem waar de organistie ons van cola en suikerwafel voorzag. De onverharde wegen bleven elkaar opvolgen. Ze werden even onderbroken voor een brug over de snelweg, maar direct doken we weer het bos in. De duisternis viel in en de zaklamp kwam boven. Via een kasseiweggetje bereikten we de controle na 24 km aan café Vogelzang in Oostkamp. Tijd voor een banaan en een flesje water.

Een woonwijk begeleidde ons uit Oostkamp. Een rode kruis ploeg stond ons op te wachten en wenstte ons veel sterkte toe net voor we weer een bos indoken. Het was pikdonker. Ik dacht even aan de deelnemers die hier zonder lamp doormoesten… Maar we gingen verder. Het parcours bleef bekoren en al snel bereikten we Waardamme, waar in zaal Wara de controle na 30km was opgetrokken. Ook hier werden we verwend een frangipane met koffie of water.

Via enkele oordeelkundig gekozen wandelpaden verlieten we Waardamme. Eventjes enkele grote wegen brachten ons bij het volgende onverharde pad dat ons afzette op de rand van Herstberge. Een ommetje door een woonwijk bracht ons naar de volgende controle Bulskampveld.

Van hieruit doken we direct weer de bossen in. Onze zaklamp begeleidde ons eerst over verharde kleine wegen door een mooie villawijk, later over onverharde wegen van Sint-Pietersveld naar de volgende controle het opvangtehuis De Zande op grondgebied Ruiselede. We waren 43km ver tijd voor een yoghurtje.

Na de Zande zaten we direct weer in de natuur. Geleidelijk namen de typische dreven rond Beernem het parcours over. Ze leidden ons over de E40, over de spoorweg, achter een kleine industriezone tot aan de miseriebocht waar we het pad langs het kanaal Brugge-Gent kozen richting Beernem. Uiteindelijk dwarsten we het kanaal en bereikten de controle na 50,5km. Het was 3u10. Er was nog een fuif aan de gang in het zaaltje van de controle. De fuifgangers hadden dan ook meer oog voor de wandelaars dan voor de dansvloer. We kregen allerlei dwaze vragen en opmerkingen naar ons hoofd geslingerd. We besteden er geen aandacht aan. Raadpleegden even onze tas en trokken opnieuw op pad.

Het kanaal bleef onze leidraad op het volgende stuk richting Moerbrugge. Het jaagpad werd even onderbroken voor een karrespoor door het aardappelveld. Maar uiteindelijk bracht een mooi natuurpad langs het kanaal ons naar de controle. Nog 43km.

 

Eenmaal uit het centrum van Moerbrugge liepen we eerst nog een stukje langs het kanaal. Vervolgens door een kleine industriezone, naar de grote weg en al snel weer op onverharde wegen wandelden we richting Assebroek. Het werd dag. Samen met het invallen, van het licht kwam ik de man met de hamer tegen. Mijn tempo stokte en het was even harken om de controle te bereiken. De parcoursbouwer stuurde ons over enkele zeer mooie wandelpaden achter het ziekenhuis op degelijke wijze naar de controle in het Sparrenhof. We hadden nog 36km voor de boeg. Ik hoopte dat mijn dipje plaats ging maken voor nieuwe energie. Eventjes rustten in de controle en het eten van een yoghurt moesten soelaas brengen.

 

Na de controle liepen we langs de zeven torentje naar de baron Ruzettelaan die we dwarsten en langs het kanaal bereikten we Brugge. We staken het kanaal over en werden eventjes echte toeristen. We werden heel mooi door het minnewaterpark en langs de vestingen naar het station geleid, waar we een pijl mistten en eventjes het goede spoor kwijt waren. Maar alles kwam goed en we vonden al snel het wandelpad dat ons afzette in het Boudewijnpark, waar we de tweede maal onze bagage konden raadplegen. Al het overtollige werd achtergelaten. Ik begon blaren te voelen en rustte dan ook niet lang. Het volgende stuk richting Snellegem was er één van 8,8km.

 

 

We verlieten Brugge, dwarsten de ringweg en kwamen in Tillegembos. Was het nu de boslucht? Ik weet het niet, maar het tempo kwam terug. Het tillegembos moest plaats maken voor een volgend bos op het parcours namelijk de omgeving van Tudor en Beisbroek. We passeerden dan ook de sterrenwacht, dwarsten de E40 opnieuw en bereikten sneller dan verwacht Snellegem. Een vriendelijke mevrouw bezorgde me in de controle een banaan en 2 cola’s. Energie genoeg voor het volgende stuk richting Zedelgem.

 

Even door een woonwijk en wat rustige wegen zetten ons af bij ons laatste bos namelijk Vloetemveld. Na het bos doken we direct de spoorwegbedding op en een vervelend lang stuk zette ons in een wijde boog af bij de controle in de Groene meersen te Zedelgem op 16km van het einde. Een reep chocolade moet de energievoorraad weer aanvullen.

 

 

We verlaten Zedelgem via enkele wandelpaden door woonwijken. Op de rand van Zedelgem zien we al de kerk van Aartrijke, waar we naartoe moeten. Het wordt een ellenlange zwerftocht door de velden. Voor het eerst heb ik weer het gevoel van de vroegere Nachten, toen we de laatste 30km van kerktoren naar kerktoren wandelden. Maar een doorstek door een boerderij gevolgd door een opklimmend karrenspoor zet ons af in Aartrijke. Een ommetje door het centrum leidt ons naar de controle in de kantine van VV Aartrijke.

Ik laat het tempo even zakken op de grot
e weg, de kilometers wegen. Gelukkig houd mijn knie goed stand. Maar ik voel toch dat 2 weken na elkaar 100km wandelen niet van de poes is. We verlaten de grote weg en tussen de velden bereiken we Domein d’Aertrycke. We volgen het wandelpad door het domein en bereiken al gauw de laatste controle in Wijnendale. Nog een viertal kilometer. Het is 11 uur.

De laatste energie wordt aangeboord en op een degelijk tempo wandelden we over de groene 62 richting Torhout. We willen voor de klok van 12 uur binnen zijn en dat lukt ons. Om 11u38 (na15u38 wandelen) bereik ik de aankomstzaal. We luiden voldaan de bel en halen ons diploma, medaille, fluo-vestje en t-shirt op.

Ik wil hierbij de organisatoren feliciteren. Het parcours was stukken beter dan de voorbije jaren. De bevoorrading en de afpijling waren in orde. Ik zou zeggen voor herhaling vatbaar.

 

 

Mega Sloebertocht Zingem 13/06/2008

De Scheldestappers uit Zingem richtten naar aanleiding van hun 25ste Sloebertocht voor de tweede maal een Mega Sloebertocht in. Dit betekende dat ze hun normale maximum afstand van 60km voor de 2de maal uitbreidden naar 100 kilometer. Aangezien ik aan hun eerste tocht deelnam en zeer tevreden was over hun organisatie toen, was ik er als de kippen bij om opnieuw deel te nemen. Franco was er niet bij want 100km is niet meer aan haar besteed.

 

Om stipt 21 uur vertrokken we met 369 wandelaars. Na een korte doortocht door het centrum van Zingem werden we de scheldevallei ingestuurd. We wandelden door de meersen en over het jaagpad tot bij de traditionele brug die ons ieder jaar aan de andere zijde van de Schelde brengt. Direct na de brug werden we rechts afgestuurd en over een rustige weg bereikten we na een goeie 10 kilometer de eerste controle in Welden. Ik was weer op weg met mijn vaste compagnons op de 100km tochten namelijk Frans en Rik, maar vandaag hadden nog een aantal wandelaars ons groepje vervoegt.

Na de controle berikten we al snel de Ohio-brug in Eine waar we opnieuw de Schelde dwarsten en langs de Schelde liepen we richting Oudenaarde. Bij het binnenkomen van Oudenaarde kregen we een hevige regenbui te verwerken. We waren dan ook blij dat we na ons rondje over de markt, konden schuilen in de controle. De controle was opgetrokken in het centrum van de Ronde van Vlaanderen.

Na wat droogwerk vertrokken we opnieuw. Al gauw zetten we koers richting Koppenberg. Als iedereen zich stilaan opmaakte om de beklimming aan te vatten, werden we verrassend het veld ingestuurd. Een karrenspoor met diepe groeven, die meer op een glijbaan leek door de regen dan op een wandelpad, zette ons op weg naar de Koppenberg. Bij het verlaten van het pad net voor de beklimming maten we de schade op in ons groepje. Van de 5 wandelaars waren er 2 gevallen. Gelukkig geen blessures, wel een paraplu kwijt en een gsm in het water. Maar geen man over boord we gingen verder. Net als we weer in het ritme kwamen, begonnen we aan de Koppenberg. Boven werden we door het bos gestuurd en al snel werden we door de organisatoren op een drankje en een banaan getrakteerd.

We daalden af en genoten van de lichtjes in de vallei en het prachtig zicht op het lichtbaken Oudenaarde. We bereikten Leupegem en kleine verharde wegen leidden ons langs en niet over de Ladeuze naar de controle in Borgt.

Direct na de controle trakteerde de parcoursbouwer ons met de beklimming van de Eikenberg. Boven slaan we rechts af en via een modderpad bereikten we de Kapelberg. Ik gleed even uit en bezeerde mijn knie. De ganse tocht bleef mijn knie bij het dalen opspelen. Ik vreesde even voor het ergste, maar kon toch verder. We daalden de Kapelberg af en beklommen direct de Boigneberg. Die we afdaalden via een natuurpad om de voet van de Varent te bereiken. Het was nog te vroeg om die te beklimmen, dus wandelen we richting Schorisse waar het ontbijt ons na 38 kilometer opwachtte. Opvallend veel volk in de controle, bleek dat 50 man zich hadden vergist bij de Koppenberg en het parcours met een vijftal kilomter hadden ingekort.

Na de controle volgde voor mij een bekend stuk. We wandelden op 26/04/2008 in Louise Marie, de tocht dwars door Nukerke. Het stuk dat we nu voor onze voeten kregen was volledig identiek van toen. Een drassig bos, een doorsteek langs een mooie paardenmanage gevolgd door een stevige klim en een stuk dwars door de velden zetten ons af in de controle in Koekamer. De naam van de straat Koekamer, maar ook letterlijk te nemen want we zatten werkelijk tussen de koeien….

Bleek dat we hier op de grens met het Waals gewest zaten, want net voor we Ellezelles binnen gingen werden we rechts de natuur ingestuurd. Een zeer mooi stuk, jammer genoeg ook zeer slijkerig. De organistoren hadden op veel plaatsen palletten gelegd, maar die stonden weer bijna volledig onder water. Het was dan ook constant opletten om val- of glijbeurten te vermijden. UIteindelijk mondde dit avontuurlijk pad uit bij de beklimming van de fortuinberg en bereikten we het Muziekbos. Het was nog steeds donker en het was dan ook niet eenvoudig in het bos onze weg te vinden. Uiteindelijk bereikten we toch de controle in Louise Marie. We zijn halfweg.

Bij het verlaten van de controle merkten we dat het dag werd. Een natuurpad, wederom gelijkend op een glijbaan leidde ons uit Louise Marie. Snel bereikten we de beklimming van berg Ten Houtte. Boven werden we het bos ingestuurd voor een ware survivaltocht. Onder takken, over beken de weg zoekend in de vele modder liepen we verder. De natuurpaden wisselden elkaar af en enig mooi bereikten we opnieuw de controle in Koekamer. Nog 43km.

We wandelden terug naar de grens met Ellezelles maar werden nu links afgestuurd en bereikten al snel het mooie bos Ter Rijst, dat we dwarsten om via rustige wegen de controle in de voetbalkantine van Zegelsem te bereiken.

 

De tocht bleef bekoren en stuurde ons nu dwars door het naturrdomein de Burreken en zette ons af aan de voet van de Foreest. Een pittige beklimming en dito afdaling waren de voorbodes van een nieuw bezoek aan de controle in Schorisse. Tijd voor een zuivelprodukt en tweede maal bagage. Fluovest en zaklamp bleven achter in de bagage en wij gingen vole moed verder voor nog 27 kilometer. Op naar de brouwerij.

Verharde wegen zetten ons af bij de beklimming van Berg Stene. Halfweg linksaf en direct opnieuw links. Ik wist direct wat er volgde uit vorige Sloebertochten, namelijk de gevaarlijke passage van de Schamperij. De Scheldestappers hadden er palletten gelegd en een verkeersbord gezet met aanduiding "gevaarlijk punt" maar het bleef opnieuw ware survival. Wandelend door een "beek" bereikten we een kasseiweggetje en al snel de voet van de Varentberg. De beklimming werd onderbroken voor een ommetje door de velden, maar we bereikten toch snel de brouwerij van de Roman. Het gekend controlepunt uit de Sloebertochten. Tijd voor wat rust en even genieten van een Sloeberbiertje of een Adriaan Brouwerbiertje. Ik genoot van dit laatste.

 

Na onze pauze werd koers gezet richting Mater. Een mooi en gezellig dorpje dat we zeer mooi dwarsten met veel paadjes, trappen en kerkwegels. Voor we het goed beseften stonden we bij de volgende controle de voetbalkantine in Mater.

 

Met nog 17 kilometer voor de boeg vertrokken we in Mater. Het Ename bos was ons volgend speelterrein.  Het bos bood ons zeer mooie paden. Ploeterend in de modder bereikten we het centrum van Ename, waar het comite Ename 2000 de controlepost verzorgde op het gezellig dorpsplein.

Langs de ruines in Ename bereikten we de Schelde. Afwisselend het jaagpad en de scheldemeersen leidden ons naar de laatste controle in Welden. Nog 6 kilometer te gaan.

De scheldevallei blijft de rode draad van het laatste stuk. Het begon lichtjes te  regenen als we de brug over de schelde dwarsten. De grote baan wees de weg naar Zingem. Op 1 kilometer van het einde boden de Scheldestappers ons nog een biertje aan. Moe maar voldaan bereikten we om 13u10 de aankomst van een mooie maar loodzware Mega Sloebertocht. De weersomstandigheden hadden er voor gezorgd dat deze tocht een ware survivaltocht werd.

In de aankomstzaal konden we dan ook onze volle stempelkaart omruilen voor een "flashy" groen t-shirt en een grote fles sloeberbier. We kaarten, na het nemen van een douche, nog even na en trokken voldaan terug naar huis.